The Love prescription

Ik kan het me niet exact herinneren welke professor deze term gebruikte, maar ik leen hem voor nu in dit schrijfsel.

Ken je dat gevoel wanneer je een patiënt in je agenda ziet staan en je hart wat sneller begint te kloppen?

Niet uit enthousiasme, maar eerder vanuit empatisch oververmoeidheid.

Ooit koos je voor het arts-zijn omdat je mensen wilde helpen.

Hoogstwaarschijnlijk bezit je niet enkel een hoog IQ, maar ook een aanzienlijk EQ.

Studies laten zelfs zien dat er een correlatie bestaat tussen het empatisch vermogen van de arts en de tevredenheid van de patiënt.

Echter er is ook een correlatie tussen het empatisch vermogen van de arts en de kans op burn-out.

Als zorgverstrekker kennen we allemaal de patiënten, waar we het niet meer zo goed bij weten.

De chronische pijnpatiënt, de hypochonder, of...

Omdat dit niet-weten een onbehaaglijk gevoel veroorzaakt, zijn we geprogrammeerd ons gedrag hierop aan te passen.

We kunnen dit op verschillende manieren doen:

Een veelvoorkomende techniek ontstaat doordat we de pijn van de patiënt kunnen voelen. Dankzij empathie willen we dit lijden oplossen. De patiënt zou dit natuurlijk ook het allerliefste hebben.

Als we een voorschrift maken voor verder onderzoek of de 10e nieuwe medicatie voorschrijven, voelt de patiënt zich misschien gehoord en gezien, enwij ervaren deze zelfde perceptie. 

Vandaar de naam 'the Love prescription".

Spijtig genoeg leidt dit vaak tot twijfels, of nemen we de patiënt vanalles kwalijk.

En zo heeft niet zozeer de nieuwe medicatie bijwerkingen, maar het voorschrift op zich geeft misschien al slaapproblemen, of hoofdpijn.