The love prescription

Ik kan het me niet meer goed herinneren welke professor deze term gebruikte, maar ik leen hem eventjes in dit schrijfsel.

Ken je het gevoel dat je een patiënt in je agenda ziet staan, en dat je hart wat sneller begint te kloppen?

Niet vanuit een enthousiasme, maar eerder vanuit een empatisch oververmoeidheid.

Ooit was er een dag dat je gekozen hebt voor het arts-zijn omdat je mensen wilde helpen.

Hoogstwaarschijnlijk heb je niet enkel een hoog IQ, maar ook een behoorlijk EQ.

We zien zelfs in studies dat er een correlatie bestaat tussen het empatisch vermogen van de arts en de tevredenheid van de patiënt.

Maar er is eveneens een correlatie tussen het empatisch vermogen van de arts en de kans op burnout.

Als zorgverstrekker kennen we allemaal de patiënten, waar we het niet meer zo goed bij weten.

De chronische pijnpatiënt, de hypochondriër, of...

Omdat dit niet-weten een onbehaaglijk gevoel veroorzaakt, zijn we geprogrammeert om ons gedrag hieraan aan te passen.

We kunnen dit op verschillende manieren doen:

Een veelvoorkomende techniek ontstaat doordat we de pijn van de patiënt kunnen voelen, dankzij empathie, dat we dit ook opgelost willen zien. De patiënt zou dit natuurlijk ook het allerliefste hebben.

Als we een voorschrift maken voor verder onderzoek of de 10e nieuwe medicatie voorschrijven, voelt de patiënt zich misschien gehoord en gezien, en hebben wij eveneens deze perceptie. 

Vandaar de naam 'the Love prescription".

De spijtige bijwerking hiervan is vaak, dat we achteraf onszelf in twijfel trekken, of zelfs de patiënt vanalles kwalijk gaan nemen.

En zo heeft niet zozeer de nieuwe medicatie bijwerkingen, maar het voorschrift op zich geeft misschien al slaapproblemen, of hoofdpijn.